De stad Zwolle wordt vaak over het hoofd gezien, maar het is een verrassend aangename plek om je thuis te voelen. Met zijn lage huizenprijzen en gastvrije inwoners is het niet de meest opwindende stad, maar dat maakt het juist zo aantrekkelijk. Als u op zoek bent naar een kleine stad waar u zich niet geïsoleerd of anoniem voelt, dan is Zwolle zeker uw beste keuze. Onroerend goed in Zwolle is niet zo duur als in veel andere plaatsen in Nederland vanwege de kleinere omvang. Het heeft ook alle voorzieningen die u zich kunt wensen zonder dat het te druk of te duur is om in te wonen. Onroerend goed in deze stad is relatief betaalbaar, met een gemiddeld huis dat tussen €100.000 en €120.000 kost. U kunt woningen vinden vanaf ongeveer € 30.000 als u zorgvuldig winkelt en weet welke vragen u moet stellen over onderhoudskosten en mogelijke reparatiekosten in de toekomst. De prijs van woningen hangt wel af van de locatie en hoe groot of mooi uw nieuwe huis is. Er zijn veel kleinere oeverwoningen die goedkoper zijn dan sommige grotere oeverwoningen omdat ze toegankelijk zijn vanuit de achtertuinen en niet direct zichtbaar zijn vanuit aangrenzende woningen. Hier is alles wat u moet weten over het kopen van onroerend goed in deze rustige Nederlandse stad:

Wat is onroerend goed in Zwolle?

Vastgoed in Zwolle is in de basis de grond waarop een huis staat. Maar het is ook meer dan dat. Het omvat de fundamenten, de structuur en de binnen- en buitenmuren van een huis. Het omvat ook alle inrichting en apparatuur (meubels en apparaten in een keuken bijvoorbeeld, of een tuinhuisje of een zwembad) in het huis.

Vastgoed in Zwolle kan worden onderverdeeld in twee categorieën: bankvastgoed en particulier vastgoed.

Bankvastgoed is openbaar vastgoed dat door de overheid wordt beheerd. Iedere huiseigenaar in Zwolle is eigenaar van een deel van dit vastgoed. U bezit uw eigen eigendom in de vorm van een stuk grond en de rechten om erop te bouwen. U bezit alles, van de oorspronkelijke grond tot de bouw en alle verbeteringen die u aan de woning heeft toegevoegd. Wanneer u de woning echter verkoopt, moet u de eigendom van dit onroerend goed overdragen (of "overdragen") aan een nieuwe eigenaar.

Particulier onroerend goed is onroerend goed dat niet door de overheid wordt gecontroleerd en toebehoort aan de persoon die het bezit. Dit omvat alle gebouwen op het terrein, evenals de grond waarop een huis is gebouwd en de bomen en andere planten in de achtertuin.

Huizen te koop in Zwolle

Er zijn genoeg huizen te koop in Zwolle, hoewel het vaak oudere, kleinere woningen zijn. De beste tijden om een nieuw huis te zoeken zijn het voorjaar en het najaar. De zomer en winter zijn te koud voor de meeste mensen om naar een nieuwe plek te verhuizen, hoewel de winter een goede tijd kan zijn om een huis te kopen als u de prijs omlaag kunt krijgen omdat er dan minder toeristen de stad bezoeken.

Er zijn veel verschillende soorten huizen te koop in Zwolle. Er zijn veel grote en mooie huizen aan het meer in het midden van de stad die meestal te koop staan. Er zijn ook veel kleinere, meer betaalbare huizen te koop in Zwolle.

Makelaars in Zwolle

Er zijn veel verschillende makelaars in Zwolle, dus het kan moeilijk zijn om te beslissen welke je moet gebruiken. Alle makelaars in Zwolle hebben hetzelfde doel: winst maken met je vastgoed.

Met een makelaar in Zwolle is het verkopen van je huis makkelijker dan je denkt.

Om de juiste makelaar voor u te kiezen, vraagt u om aanbevelingen van vrienden en familie, controleert u online makelaarsbeoordelingen en vraagt u altijd om referenties. U kunt ook verhuurders of makelaars om verwijzingen vragen.

Als u koopt een huis, zorg ervoor dat ook de verkoper vragen om een volledige lijst van de specificaties van het huis en vraag de verkoper als er reparaties die je moet weten over. Onderzoek vervolgens verschillende makelaars online om degene te vinden die het beste bij uw behoeften past.

De beroemdste van alle landschapschilders uit de 17de eeuw was Willem Van de Velde de jongere (1629-1682). Geboren in een arme familie ging hij op 15-jarige leeftijd in de leer bij Pieter van Ertvelt, een portret- en genreschilder. Als jonge twintiger volgde hij een kunstopleiding bij een onbekende meester voordat hij rond 1650 toetrad tot het atelier van Nicolaes Berchem in Antwerpen. In 1651 trouwde hij met Elisabeth Vroom en kreeg twee zonen en vier dochters. In 1655 verhuisde hij naar Amsterdam, waar hij als hofschilder werkte voor de Nederlandse stadhouder Willem III, bijgenaamd 'de Grote'. Hierdoor kreeg hij toegang tot belangrijke personen en opdrachten; sommige van zijn schilderijen uit deze periode tonen scènes uit de hogere kringen, zoals De Landdans (stadhuis Den Haag) waarop vrienden samen dansen of De Trompetspeler (National Gallery) waarop een muzikant staat afgebeeld die een instrument bespeelt voor enkele toehoorders. Van de Velde woonde in Den Haag tot zijn dood op 51-jarige leeftijd in 1682. Hij ligt begraven in de Heiligbroederskerk naast zijn vrouw, die twee jaar eerder stierf dan haar man. Zijn zoon Willem bleef na zijn vaders dood schilderen, maar lang niet op hetzelfde niveau als zijn overgrootvader Jan Jansz van de Velde of grootvader Wilhelmus Hendricus van de Velde de oudere (1600-1652).

Wat weten we over Willem Van de Velde de Jonge?

Willem was de oudste zoon van Hendrick van de Velde en Elisabeth Vroom, een boerenfamilie uit Vianen. Van hem is geen portret bekend, maar zijn leven was nauw verbonden met de kunstwereld van de Zuidelijke Nederlanden en het hof van de Grote Stadhouder. Hij werd geboren en groeide op in Vianen, een stadje in de provincie Utrecht in de centrale Republiek der Nederlanden, ongeveer 45 mijl ten noorden van Amsterdam. In 1644 verhuisde het gezin naar een groter huis in het dorp Bredevoort, dat nu deel uitmaakt van Den Haag. Zij waren boeren van beroep en waren financieel niet in staat om een kunstenaar te onderhouden, dus moest Willem op 15-jarige leeftijd de school verlaten om in de leer te gaan bij Pieter van Ertvelt, een populaire portretschilder. Hij was leerling van Pieter's zoon Gerrit, en moet minstens 6 jaar in het atelier van Ertvelt zijn gebleven, want Willem werd op 16 augustus 1651 ingeschreven in het Sint-Lucasgilde in Den Haag. De stad Den Haag begon net een cultureel centrum te worden, en het huis waarin Willem werd geboren en opgroeide lag dicht bij de stadsmuur, zodat hij niet naar een school hoefde. Als jongeman had hij gemakkelijk toegang tot de gilden van de hofschilders en de prominente opdrachtgevers van die tijd. Van Ertvelt was een welvarend en vermaard schilder, en zijn atelier was een plek waar de jonge Willem veel schildertechnieken kon leren, vooral in de portretkunst.

Zijn opleiding en artistieke invloeden

We weten weinig over Willem's formele opleiding en training als schilder. Waarschijnlijk kreeg hij enig onderricht van zijn vader en/of diens meester Gerrit van Ertvelt. Voor zijn verhuizing naar Amsterdam was hij korte tijd leerling van Pieter van Ertvelt, een jongere kunstenaar en collega van Hendrick. De grootste invloed op Willem's ontwikkeling als kunstenaar lijkt te zijn geweest de nabijheid van de kunstwereld en het hof van de Grote Stadhouder Willem III. Deze relatie was de belangrijkste reden waarom hij in 1651 van Den Haag naar Amsterdam verhuisde. Willem was lid van de Bentvueghels of 'Birds Of A Feather' een besloten kunstgenootschap dat rond 1650 werd opgericht onder de Haagse schilders. De Bentvueghels werden beïnvloed door de Hollandse Gouden Eeuw en de stijltrends van de Italiaanse maniëristische beweging. Vooral kunstenaars als Pieter de Hooch, Esaias van de Velde en Willem van de Velde de Jonge hadden in de 17e eeuw veel invloed op deze stroming.

Zijn tijd in Den Haag

Willem woonde de rest van zijn leven in Den Haag en schilderde veel schilderijen van de stad en de omgeving, waaronder enkele van de architectonische monumenten. Den Haag was in Willems tijd een stad van groot belang, want het was de residentie van de Grote Stadhouder Willem III en daarmee een belangrijk cultureel centrum. Willem bezocht waarschijnlijk de cafés en tavernes van de stad en maakte deel uit van het sociale leven van die tijd. Zijn beroemdste schilderijen uit deze periode tonen scènes uit het leven van de inwoners van de stad, zoals Het Marktvolk (stadhuis van Den Haag) waarop verschillende soorten handelaren en klanten zijn afgebeeld, of De Trompettist (National Gallery) waarop een muzikant is afgebeeld die een instrument bespeelt voor een groep geamuseerde toeschouwers. Van de Velde schilderde ook veel landschappen, maar die zijn tegenwoordig minder bekend dan zijn stadsgezichten en portretten.

Bekendste schilderijen van Willem Van de Velde de Jonge…

• Het slapende meisje (1655) – National Gallery, Londen
• De marktlieden (1659) – Het Haagse stadhuis
• De trompettist (1661) – National Gallery, Londen

Slotwoorden

Willem Van de Velde blijft een van de beste schilders van de 17e eeuw. Zijn schilderijen zijn zowel modieus als klassiek van stijl en worden algemeen beschouwd als van de hoogste kwaliteit. Tijdens zijn leven werd Willem beschouwd als een groot kunstenaar en kreeg hij zelfs een pensioen van de stad Den Haag. Bijna twee eeuwen na zijn dood nam zijn reputatie echter af, omdat zijn stijl minder modieus werd en vooral de landschapsschilderkunst als ouderwets werd beschouwd. In de 20e eeuw ontstond echter een nieuwe waardering voor het werk van Willem Van de Velde door de ontdekking van vroege, voorheen onbekende schilderijen en door publicaties over de Nederlandse kunstgeschiedenis. Tegenwoordig wordt Van de Velde weer beschouwd als een van de grootste Nederlandse schilders aller tijden. Ben je opzoek naar een schilder in Den Haag voor verschillend schilderwerk kijk dan hier.

Monument restauratie is een belangrijk onderdeel van het behoud van ons cultureel erfgoed. Het Monument voor de Slag bij Borodino, ook bekend als het Slagmonument (Позор у Бородине, Psoi Borodinze in het Russisch), is een monument en park op de plaats van de Slag bij Borodino, die op 6 en 7 september 1812 plaatsvond tussen het Franse Rijk van Napoleon en het Russische Rijk. De slag was een van de grootste en bloedigste in de menselijke geschiedenis. Het monument is een van de twee werelderfgoederen in Sint-Petersburg. De Nederlandse architect Hendrik Petrus Berlage ontwierp een monument dat zou worden opgedragen aan de soldaten die tijdens de slag stierven terwijl ze vochten voor hun vaderland. Het wordt gewoonlijk "de laatste post" genoemd, omdat het, zoals alle militaire posten, pas klonk aan het einde van de vijandelijkheden. Op de vraag van tsaar Alexander II of hij wilde dat hij telkens zou klinken als er iets in Rusland gebeurde, antwoordde Berlage ontkennend en voegde eraan toe: "Als het aan mij ligt komen er geen oorlogen meer." De bouw begon op 11 oktober 1876 en eindigde met de opening op 28 december 1882. Het monument werd opgetrokken uit graniet. De centrale toren heeft een diameter van 22 meter en is opgebouwd uit stenen blokken van ongeveer 533 ton; de omtrek meet 317 meter. Er zijn 2 torentjes aan weerszijden van de hoofdstructuur die nog eens 25 meter hoogte toevoegen.

History of the Battle Monument

De Slag bij Borodino, ook bekend als de Slag bij Smolensk, was een slag die plaatsvond aan de rand van de stad Smolensk aan de oever van de rivier de Smolka, die uitmondt in de Dnjepr, op de weg van Smolensk naar Moskou, op 6 en 7 september 1812. Na de Slag bij Moskowa marcheerde Napoleon zijn Grande Armée naar het gebied rond Smolensk, waar het Russische leger onder leiding van generaal Barclay de Tolly was opgesteld. Het Franse leger, onder leiding van Napoleon, was aanzienlijk groter dan het Russische leger, dat in totaal iets meer dan 70.000 man sterk was.

Ondersteund door zware artillerie duurde de strijd van 11 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds, met zware verliezen aan beide kanten. De Fransen slaagden er uiteindelijk in de Russen terug te dringen naar hun uitgangspositie, maar tegen een zeer hoge prijs. De slag was de laatste actie in de invasie van Rusland en de Napoleontische oorlogen. In de nasleep van de slag bleef een gefrustreerde Napoleon in het gebied en probeerde de Russen nog een slag toe te brengen, maar hij kreeg een reeks tegenslagen te verwerken, met als hoogtepunt zijn nederlaag in de Slag bij Wilna. Hierna was de dreiging van een invasie verdwenen en kon Rusland zich richten op zijn eigen interne problemen.

Restauratie van het monument

Het monument werd gerestaureerd in 1959-1962, en opnieuw tussen 1988 en 1990. De restauratie werd uitgevoerd door het Leningrad Architectuur Instituut, en was voltooid in 1992. De restauratie gebeurde in twee fasen. De eerste fase vond plaats tussen 1959 en 1962 en werd uitgevoerd door het restauratieatelier van het Instituut. Het doel van deze fase was het monument zodanig te restaureren dat het weer herkenbaar was als het Slagmonument. De tweede fase, tussen 1988 en 1990, werd uitgevoerd door het restauratieatelier van het Architecteninstituut van Sint-Petersburg, en had tot doel het monument in de oorspronkelijke staat te herstellen. De restauratiewerkzaamheden werden uitgevoerd door de beeldhouwer V.V. Klykov, en waren klaar in 1992.

Tijdens de eerste fase van de restauratie werd het monument schoongemaakt, de buitenkant geschilderd, het park beplant en het interieur van het monument gereconstrueerd. In de tweede fase werd vooral de buitenkant van het monument gerestaureerd, evenals de verlichting, de poorten en de omheining. Het interieur van het monument werd tijdens de restauratie niet gewijzigd.

Huidige status en instandhouding

Het Slagmonument is sinds zijn bouw twee keer gerestaureerd, in 1959-1962 en tussen 1988 en 1990. Het monument is 's nachts verlicht, maar dat is niet altijd het geval. Het monument wordt regelmatig onderhouden en moet vaak worden gerepareerd. De plaatselijke autoriteiten zijn verantwoordelijk voor het onderhoud van het monument en er is een speciaal fonds voor. Het monument staat sinds 1978 op de lijst van cultureel erfgoed en is sinds 1985 opgenomen in het staatsregister van cultureel erfgoed. Volgens het Staatscomité voor Cultureel Erfgoed verkeert het monument momenteel in goede staat en is het veilig. Het verlichtingssysteem van het monument en het hek worden momenteel gerepareerd en de fundamenten van het monument worden geïnspecteerd. De laatste jaren is het monument beschadigd door vandalisme en corrosie.

Conclusie

Het Battle Monument, algemeen bekend als de Last Post, is een monument voor de Russische soldaten die tijdens de Slag om Borodino zijn gesneuveld. Het staat aan de oever van de rivier de Smolka, vlakbij het stadje Borodino. Het werd gebouwd tussen 1882 en 1887 door de architecten van de Keizerlijke Porseleinfabriek, als onderdeel van een project om een gedenkpark aan te leggen voor de Russische overwinning op Napoleon in 1812. Het monument werd opgetrokken uit graniet. De centrale toren heeft een diameter van 22 meter en is opgebouwd uit stenen blokken van ongeveer 533 ton; de omtrek meet 317 meter. Aan weerszijden van de hoofdstructuur bevinden zich 2 torentjes die nog eens 25 meter hoger zijn. Het monument werd ontworpen door de Nederlandse architect Hendrik Petrus Berlage, die het monument opvatte als een "buste van een soldaat". Aan het eind van de 20e eeuw werd het drie keer gerestaureerd, in 1959/62, 1988/90 en 1992/93. Het verkeert momenteel in goede staat en is veilig.

Het Slagmonument staat aan de oever van de rivier de Smolka bij het stadje Borodino. In de 19e eeuw werd het gebouwd op de plaats van Napoleons nederlaag in de Slag bij Borodino tijdens de Russische campagne tegen de Franse troepen in 1812. Het is gebouwd van graniet en heeft de vorm van een toren. De centrale toren heeft een diameter van 22 meter en is opgebouwd uit stenen blokken van ongeveer 533 ton; de omtrek meet 317 meter. Aan weerszijden van de hoofdstructuur bevinden zich 2 torentjes die nog eens 25 meter hoger zijn. Het monument werd ontworpen door de Nederlandse architect Hendrik Petrus Berlage, die het monument opvatte als een "buste van een soldaat". Het monument werd tussen 1882 en 1887 gebouwd door de architecten van de Keizerlijke Porseleinfabriek, als onderdeel van een project om een gedenkpark aan te leggen voor de Russische overwinning op Napoleon in 1812. Het monument werd meermaals gerestaureerd en verkeert momenteel in goede staat.

Zoals elke huiseigenaar weet, kan regenwater door de voegen en andere onvolkomenheden van een dak sijpelen. In steden als Rotterdam is dit vooral het geval door de vele smalle daken en onregelmatige randen. Hierdoor komt opgehoopt water sneller dan anders in contact met buitenoppervlakken, wat bij nat weer kan leiden tot overstromingen. De Nederlandse stad Rotterdam heeft naar schatting 10% daklekkage – wat betekent dat ongeveer 10% van de woongebouwen te veel water door hun dakafvoerpijpen krijgen. Dit levert problemen op voor zowel de getroffen huiseigenaren als de stad als geheel. Ten eerste kan overtollig regenwater structurele schade veroorzaken door verzadiging van muren en funderingen bij lagere inlaatpunten. Ten tweede kunnen lekkende daken leiden tot onaangename geuren of zelfs vochtindringing in binnenruimten. Daarom is het opsporen en herstellen van lekken zodra ze worden ontdekt, noodzakelijk om de gezondheid van zowel de structuur als de bewoners van het huis te garanderen.

Daklekkage monitoren in Rotterdam

Een daklekmonitor is een apparaat dat in het afvoersysteem van een dak wordt geïnstalleerd om de mate van waterstroom te bepalen. Deze informatie kan gebruikt worden om lekkages op te sporen, die dan gemakkelijker gerepareerd kunnen worden. De beste plaats voor een daklekmeter is op het hoogste punt van het dak, waar het water zich begint te verplaatsen. Dit kan elk deel van het dak zijn, afhankelijk van de vorm en de vorm van het afvoersysteem van het dak. U kunt bijvoorbeeld het beste een daklekkagemeter installeren op het bovenste deel van de puntgevel als het dak een puntgevel heeft met een vlakke bovenkant.

Wanneer een lekkagemonitor correct is geïnstalleerd, blijft het zelfs bij veel regen droog. Dat komt omdat het water dat in het afvoersysteem van het dak stroomt gewoonlijk minder is dan de hoeveelheid die eruit stroomt. Als de daklekkagemonitor correct is geïnstalleerd en aangesloten op een afvoersysteem dat niet te veel water verliest, kan hij eventuele lekken opsporen en de hoeveelheid water die erdoor stroomt rapporteren. Deze informatie kan nuttig zijn om eventuele structurele schade als gevolg van structurele verzadiging vast te stellen, of om in te schatten hoeveel water er in de grond zit als er overstromingsgevaar bestaat.

Lekken opsporen met een watermeter

Om nauwkeurig te weten hoeveel water er in het dak van een gebouw terechtkomt, moet een lekkagemeter worden aangesloten op een drainagesysteem. Dit is echter niet in alle situaties haalbaar. Als een dak een steile helling heeft of uit dakpannen bestaat die geen zichtbare dakafvoerpijp hebben, kan een lekkagemonitor niet correct worden geïnstalleerd. In dat geval is de enige manier om nauwkeurig te weten hoeveel water er in het gebouw terechtkomt, het gebruik van een watermeter. Een watermeter registreert al het water dat het dak van een gebouw binnenkomt en al het waterverbruik van het dak. Het verschil is dat de meter de hoeveelheid water registreert en niet de hoeveelheid water meet die het gebouw is binnengedrongen. De meter kan worden aangesloten op een drainagesysteem als er geen daklekkagemonitor is geïnstalleerd. Op die manier kan de hoeveelheid water die het gebouw binnendringt nauwkeurig worden gemeten.

Sensoren installeren om waterveranderingen te detecteren

Een dak is een groot oppervlak dat kwetsbaar is voor schade. Daarom is het belangrijk om te weten of er te veel water op staat. Dit is waar sensoren van pas komen. Een sensor is een apparaat dat een actie activeert wanneer het een bepaalde verandering in een omgevingsfactor detecteert. In het geval van daklekkage kan een sensor worden gebruikt om te detecteren of de hoeveelheid water die het dak binnenkomt, is veranderd. Een verandering in de hoeveelheid water betekent dat het water sneller dan normaal het dakoppervlak is binnengedrongen, wat schade kan veroorzaken en het risico op overstromingen kan vergroten.

Deze sensoren kunnen worden aangesloten op een weerstation of op het beveiligingssysteem van een gebouw. In het eerste geval is de sensor verbonden met een website of een app die real-time monitoring mogelijk maakt. Dit kan handig zijn om te weten of er een risico op overstroming is, of als de hoeveelheid water op het dak is veranderd. Als de sensor is verbonden met een beveiligingssysteem, kan deze worden geactiveerd wanneer iemand in de buurt van de sensor komt. Hierdoor kan het systeem de huiseigenaar of het beveiligingsbedrijf informeren, zodat er actie kan worden ondernomen.

Conclusie

Daklekkage, een schijnbare tegenstelling, is een reëel probleem in steden als Rotterdam. Hoewel de meeste Rotterdammers toegang hebben tot een regenwateropvangsysteem, hebben velen geen of onvoldoende toegang tot dakafvoersystemen die overstromingen bij hevige regenval kunnen voorkomen. Het gevolg is dat op ongeveer 10% van alle daken te veel water binnenkomt. Daklekkage kan ook ontstaan als het regenwater van te hoge daken of van daken met een te steile helling naar beneden stroomt. Als te veel regenwater doordringt in de muren en funderingen van het gebouw, kan dit structurele schade veroorzaken.

Bovendien kan water dat via een lekkend dak een huis binnendringt onaangename geuren veroorzaken of vocht binnendringen in de binnenruimtes. Daklekkage kan worden opgespoord met een lekkagemeter of een watermeter. Als deze methoden geen lekkage detecteren, kan een sensor worden gebruikt om een verandering in de waterhoeveelheid te detecteren.